เช้าวันหนึ่ง...
ตั้งใจไว้ว่าจะตัดต้นไม้ที่ปกคลุมหลังคา
และกวาดเศษใบไม้ที่เกาะติดกระเบื้องซึ่งจับตัวกันเป็นแผ่นหนา
ทำให้น้ำฝนไหลไม่สะดวก
เริ่มตัดไปเรื่อยๆ เริ่มจากต้นตีนเป็ด ต้นมะม่วง
ต้นกรรณิการ์ซึ่งถูกปกคลุมด้วยกาฝาก ถ้าปล่อยไว้คงจะกลายเป็นกาฝากไปทั้งต้น เรื่อยไปจนถึงต้นมะยม
งานเกือบจะเสร็จ เตรียมตัวลงจากหลังคา เหลือบไปเห็นต้นมะยม กิ่งค่อนข้างใหญ่
จึงเดินเข้าไปเพื่อจะตัดออกเสีย แต่เพียงเสี้ยววินาที!
ผมก็ร่วงลงมาจากหลังคา!...
ผมลงมานอนอยู่บนพื้นดินใกล้โคนต้นมะยม
กิ่งไม้ก็หักร่วงลงมาด้วย ข้างๆ เต็มไปด้วยเศษกระเบื้องและเศษใบไม้
ผมนอนมองขึ้นไปบนหลังคาอยู่หลายนาที คิดทบทวนสาเหตุที่ตัวเองตกลงมา
อาจเป็นเพราะกระเบื้องเก่าแล้ว หรือเพราะน้ำหนักตัวที่มาก จนกระเบื้องรับไม่ไหว
จึงแตกออกจากกัน แต่ก็โชคดีที่ไม่เจ็บมาก เพราะกิ่งมะยมช่วยพยุงไว้
แต่ก็ร้าวระบมไปทั้งตัว
เหตุการณ์ที่ผ่านเลยมา
ทำให้ได้เข้าใจ คนเราเมื่อขึ้นไปอยู่ที่สูง ควรระมัดระวังตัว
เมื่อร่วงลงมาจะได้ไม่เจ็บปวดมาก อย่างน้อยก็ต้องมีอะไรช่วยพยุงตัวเองลงมา เพื่อจะได้ลงอย่างสง่างาม
ยิ่งขึ้นไปสูง ตกลงมาก็ยิ่งเจ็บ
คนเรามีความอยาก
ความทะเยอทะยาน ความมักใหญ่ใฝ่สูง อยู่ในตัวแทบทุกคน
พยายามปีนป่ายเพื่อให้ตัวเองอยู่เหนือคนอื่น จนบางครั้ง
ไม่รู้ว่าความพอดีอยู่ตรงไหน แต่ทุกสิ่งในโลกไม่มีอะไรคงอยู่ตลอดกาล
ขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ ก็ลงมาสู่ต่ำสุดได้เช่นกัน
ปีนขึ้นไปสูงแค่ไหน
สุดท้ายก็สลายไปกับผืนดิน...
ช้าง งาชมพู
