จุดหนึ่งในห้วงเอกภพแสนไกลห่าง
ไม่ว่าเงาของแสงใดก็มิอาจกล้ำกราย
ในความมืดมนอนธการนั้น
ดวงดาราสีฟ้าครามอยู่อย่างเดียวดาย...ลำพัง
เมื่อดวงดาวเหล่านั้นได้ถือกำเนิด
ทุกดวงล้วนอยู่อย่างลำพัง
เพียงแรงโน้มถ่วงของกันและกัน
ไม่อาจเติมเต็มที่ว่างอันแสนยิ่งใหญ่
เมื่อดวงดาวมีวิถีโคจรที่ต่างกัน
ย่อมมีช่วงเวลาที่ต้องจากไกล
คงเหลือไว้เพียงความโดดเดี่ยว
แม้มือเอื้อมไปไร้ซึ่งความหมาย
ไม่ว่าเงาของแสงใดก็มิอาจกล้ำกราย
ในความมืดมนอนธการนั้น
ดวงดาราสีฟ้าครามอยู่อย่างเดียวดาย...ลำพัง
เมื่อดวงดาวเหล่านั้นได้ถือกำเนิด
ทุกดวงล้วนอยู่อย่างลำพัง
เพียงแรงโน้มถ่วงของกันและกัน
ไม่อาจเติมเต็มที่ว่างอันแสนยิ่งใหญ่
เมื่อดวงดาวมีวิถีโคจรที่ต่างกัน
ย่อมมีช่วงเวลาที่ต้องจากไกล
คงเหลือไว้เพียงความโดดเดี่ยว
แม้มือเอื้อมไปไร้ซึ่งความหมาย
ความเยือกเย็นที่เกินรับรู้เมื่อพรากจาก
ที่สุดแห่งความลึกในห้วงมืดเช่นนั้น
บนดวงดาราที่ร้าวรานและร่วงโรย
แต่ยังคงเดินทางมุ่งหน้าต่อไป...ลำพัง
ด้วยดวงใจซึ่งไร้ความรู้สึกใดๆ
บ่งสัมผัสที่สูญเสียของผู้ลาจาก
รวดเร็วเกินกว่าที่ใครจะมองเห็น
ดิ้นรนไปในห้วงเวลา...ก่อนถึงคราวดับสูญ
เมื่อจักรวาลกลับสู่จุดเริ่มต้น
เพียงใครสักคน…จะคงอยู่เพียงลำพัง
เพื่อบอกเรื่องราว...ว่าครั้งหนึ่งเคยมีเรา
ดวงดาราสีฟ้าครามอันล้ำค่าดวงนั้น
ท่ามกลางความสงบและมืดมิด
แสงที่ริบหรี่และเงียบงันเช่นนั้น…ใครเล่าจะแลเห็น
เพียงใครสักคน...จะเข้าใจในสิ่งนี้
เพียงต้องการรำพึง...ถึงเรื่องราวนี้เพียง...ลำพัง
บ่งสัมผัสที่สูญเสียของผู้ลาจาก
รวดเร็วเกินกว่าที่ใครจะมองเห็น
ดิ้นรนไปในห้วงเวลา...ก่อนถึงคราวดับสูญ
เมื่อจักรวาลกลับสู่จุดเริ่มต้น
เพียงใครสักคน…จะคงอยู่เพียงลำพัง
เพื่อบอกเรื่องราว...ว่าครั้งหนึ่งเคยมีเรา
ดวงดาราสีฟ้าครามอันล้ำค่าดวงนั้น
ท่ามกลางความสงบและมืดมิด
แสงที่ริบหรี่และเงียบงันเช่นนั้น…ใครเล่าจะแลเห็น
เพียงใครสักคน...จะเข้าใจในสิ่งนี้
เพียงต้องการรำพึง...ถึงเรื่องราวนี้เพียง...ลำพัง
ธีร์ ชัยกรณ์
16 / 04 / 2010
